RASTOŠNICA: Sjećanje na 39 srpskih žrtava – muslimanski zločinci na slobodi

Prošlo je 28 godina od stravičnog masakra nad srpskim civilima u Rastošnici, jednom od najvećih srpskih sela u tadašnjoj opštini Zvornik i čitavoj Majevici. Za stravične zločine – ubistva, zverska mučenja i silovanja još uvek uvek nije podignuta optužnica protiv pripadnika tzv. Armije BiH iako su njihova imena dobro poznata.

Prema popisu iz 1991. u Rastošnici je živelo 2338 Srba i ovo je bilo jedno od najbrojnijih sela u zvorničkoj opštini. Rastošnica je oduvek bila kolevka srpske kulture i tradicije gde su se i mladi i stari okupljali i veselili, negovali stare običaje, živeli u miru i slozi. Danas je ona simbol egzodusa, masovnog zločina, srpske patnje i nezalečenih rana!

Okolni zaseoci poput Čaklovice i Čaira pali su nedeljama ranije kada su pale i prve civilne žrtve ovog kraja. Rastošnica je simbol varvarstva i jedno od najbolnijih rana svih Zvorničana ali i uprkos tragediji koju su meštani ovog kraja doživeli mediji i nadležne organizacije se ni na koji način nisu potrudile da ličnom posetom, zvaničnom komemoracijom na gradskom nivou i tekstovima sećanja podsete na ovaj pretužni period.

Kome je u interesu da zataškava i prećutkuje zločine nad Srbima?

Da li je Zvornik u Republici Srpskoj ili Federaciji BiH ? Za Rastošnicu znamo da je nažalost po Dejtonu pripala federalnoj opštini Sapna, ali je većina Srba sa tog kraja trajno prebivalište pronašla upravo u gradu Zvorniku. Gradu koji danas ćuti na patnju svog naroda.

Postoje organizacije u Zvorniku čiji je zadatak da obeležavaju masakr u Rastošnici, da obiđu porodice žrtava, da traže pravdu za mučki ubijene i da govore o nestalima. Postoje, registrovana su ali čini se da ne obavljaju svoj posao kako bi dolikovalo!

27. avgusta 1992. muslimanski agresori su započeli akciju zauzimanja Rastošnice i selo je bilo izloženo žestokim granatiranjem prilikom čega je život izgubio veliki broj meštana. U zoru 1. septembra Drugog tuzlanskog korpusa tzv. Armije BiH regrutovane uglavnom od muslimanskog stanovništva iz najbližih sela: Goduša, Mimići, Teočak, Sapna, Vitnica, Međeđa, Sniježnica i ostalih okolnih muslimanskih naselja, upale su u Rastošnicu i počinile težak masakr. Uz povike “Allahu ekber” i “Koljite žene i djecu”, muslimanski zlikovci su palili, rušili, silovali i ubijali. Porušeno je i popaljeno više od pet stotina stambenih objekata a teško je oštećena i demolirana pravoslavna crkva Svetog Kneza Lazara. Devastirano je i pravoslavno groblje. Napad na etnički čisto srpsko selo Rastošnicu predstavlja čist akt agresije koji je za cilj imao etničko čišćenje i istrebljenje civilnog stanovništva.

U napadu na Rastošnicu ubijeno je 39 meštana srpske nacionalnosti, među kojima je bio veliki broj žena i staraca. Najmlađa žrtva bio je Stevo Spasojević, dečak od nepunih 13 godina a najstarija žrtva masakra bio je starac Srbobran Sandić koji je u trenutku ubistva imao 83 godine. Srbobran se kao i još petnaestak civila i danas nalaze na evidenciji nestalih lica jer muslimanski zločinci mnoge civile zarobili, odveli u logore i tamo ih likvidirali nakon čega su njihove posmrtne ostatke sakrili na još nepoznatu lokaciju.

U Rastošnici je veliki broj srpskih civila zarobljen i odveden u muslimanske logore u Teočaku i Tuzli gde su mučeni, zlostavljani pa likvidirani. Bilo je silovanja, zverskih mučenja, tortura, streljanja i užasnih likvidacija. Popaljene su i devastirane gotovo sve srpske kuće i društveni objekti. U selu je pre rata živelo i nekoliko hrvatskih porodica, te su i njihove kuće i imovina opljačkani i demolirani.

Zločinci su po ulasku u selo započeli sa paljenjem srpskih kuća i pljačkom imovine a onda i sa likvidacijom starih i nemoćnih.Srpski civili ubijani su sekirama, noževima, maljevima i hladnim oružjem. Na kućnom pragu, između ostalog, tih avgustovskih i septembarskih dana ubijeni su i civili Trišo Prelovac (80), Rado Petrović (66), Ružica Josipović (51), Dušanka Jovović (65), Jovan Sandić (82), Dušanka Sandić (62), Mitar Savić (65), Mićo Gajić (70), Dušanka Đokić (55), Nada Mijatović, Cvijeta Mijatović i mnogi drugi. Zvonko Đokić imao je samo 21-u godinu kada su ga muslimanski ekstremisti zverski ubili, a njegovi posmrtni ostaci još uvek nisu pronađeni i on se nalazi na evidenciji nestalih lica. Starina Radovan Rado Petrović, star 67 godina, odbio je da napusti svoje rodno ognjište te je mučki i svirepo ubijen u napadu džihadista…verovatno je pre smrti strahovito i mučen jer to je bila njihova uobičajena navika.

Interesantan je opis jednog događaja vezanog za napad na Rastošnicu, koji je izneo i opisao Miroslav Toholj u svojoj “Crnoj knjizi”.
Muslimani su se dočepali tela trojice ubijenih Srba i predali ih predstavnicima UNPROFORa kao “dokaz” agresije Srbije na BiH. Radilo se, navodno, o poginulim vojnicima JNA iz Srbije. UNPROFOR je pokojnike predao jugoslovenskim vlastima i oni su sahranjeni kao nepoznati ili NN osobe na groblju Lešće u Beogradu. Kasnije je otkriveno da su oni bili meštani Rastošnice koje su ubili muslimani u ovom napadu. Imena tih pokojnika su: Boro Đukanović, 1935; njegov sin Milan (Boro) Đukanović,1962. i Mića (Živan) Mićanović, 1962.

Za masakr u Rastošnici, Tužilaštvo BiH do danas nije podiglo nikakvu optužnicu niti procesuiralo one koji su ubijali, mučili i razarali. Rastošnica je nakon Dejtona pripala federalnoj opštini Sapna što je za posledicu imalo masovno iseljavanje srpskog stanovništva.